(گُ تِ) [ فر. ] (اِ.) شیوه معماری اروپای باختری از قرن ۱۲ تا ۱۶ م. که از ویژگیهای آن تکرار عناصر بلندی ساختمان و به کارگیری تاقهای نوک تیز و شیشههای پر نقش و نگار بود.
